Urte berri on!

Urte berria, krisi zaharra… Prest egon beharko.

Urte berri on!

* * * * *

Año nuevo, vieja crisis… Habrá que estar preparados.

¡Feliz año nuevo!

Eguberri digitala, edo Jesus, Maria eta Jose sare sozialetan

Iazkoa bideoa izanik, seguruenik ikusita izango duzue. Hala ere, pieza bitxia eta kuriosoa denez, hemen utziko dut zuen gozamenerako.

* * * * *

Es un vídeo del año pasado y tal vez lo conozcáis. Lo dejo igualmente, porque es una pieza curiosa, para vuestro disfrute.

Steve Jobs lantokian

Ez dut esango Steve Jobs bezala entendimenduz jantzia nagoenik, baina mahaia berak bezain nahasia daukat. Zorioneko kuxidadea! Diana Walkerren argazkia da goikoa.

* * * * *

No voy a decir que sea un cráneo previlegiado como Steve Jobs, pero mi mesa es tan desastrosa como la suya. ¡Bendito caos! La foto es de Diana Walker.

Via @Oscar_SP

Motion Graphics

Oso bideo polita eta didaktikoa Motion Graphics ideiaren inguruan. Pena bakarra zera da: sarritan ekoizpen guztiaren onena hasierako minutuetan ikusten dugula, eta hortik aurrera denak behera egiten duela. Zaila da maila horri eustea!

* * * * *

Un vídeo muy salado y muy didáctico en torno al concepto de Motion Graphics. La pena que nos queda a menudo es que vemos lo mejor de ciertas producciones en los primeros minutos. Es tan difícil mantener ese nivel que, a partir de ahí, todo va cuesta abajo.

Via @hasier

Hil artio, bizi(o)

Abuztuaren erdialdean ari naiz, baina zeru ilun honekin ez dirudi abuztua. Eguraldiaren partea alde batera utzita, edo eguraldiak berak gonbidatuta, zinera joateko erabakia hartu dut. Zinera joan nahi nuen baina? Ala aukera hoberik ezean erabaki dut? Zaletasuna, beharra, bizioa da…? ala partxea, betegarri, denbora-pasa…? Zergatik joaten da jendea zinera?

Gasteizen lehenago eta Bilbon azken honetan, Mikeldi aretoetan betirako itzali dute argia. Ez pelikulari hasiera emateko. Hau pena, aizu. Dirudienez, Metroren lehoiaren orroa baino indartsuagoa izan da ikusleen aharrausia. Hau pena. Hori bai, kulturarentzat berriro ere kristoren zaplaztekoa izan da. Omen. Tira, aleluia ez da, baina ez dugu horrengatik dramarik egingo. Are gutxiago epaimahaiak epaia eman eta heriotza zigorra sinatu ondoren negar egiteko inolako eskubiderik ez duela pentsatzen badugu.

Guztiok gara neurri batean errudun. Noiz izan da zinera joan ginen azken aldia? Hori ba.

Horrela ikusten gaituzte

Nola ikusten dituzu marrazkilariak? Roldánek (askok miresten dugun Raf handia bera) horrela marraztu zuen, duela 50 bat urte, ikuspegi desberdinen katalogo hau. Hemen ikusi nuen. Beste honekin ere gogoratu naiz.

* * * * *

Cómo ven al dibujante. Genial página de Roldán (el mismo Raf que muchos admiramos), que tendrá como 50 años de antigüedad y sigue vigente como el primer día. Visto aquí mismo. También me acordé de esto.

La elegancia de lo cotidiano

Hendrik Kerstens es un multipremiado fotógrafo autodidacta que no se profesionalizó hasta la cuarentena. De especialidad retratista, su principal modelo es su propia hija Paula.

Egunerokoaren dotorezia

 

Hendrik Kerstens askotan saritu duten argazkilaria, bere kabuz ikasitakoa gainera. Izan ere, ez zuen lanbidetzat hartu berrogei urte bete arte. Erretratuarena da bere esparrua, bere alaba Paula modelo gisa erabiltzen duelarik.

 

Apple + Beatles

Apple disketxeaz baino, Apple Computer eta bere iTunes dendaz ari naia. Ikaragarria eta eder-ederra Beatles-en diskografiaren berri emateko egindako spota.

* * * * *

Más que a la discográfica Apple, me refiero a Apple Computer y a su tienda de iTunes. El spot que anunciaba la entrada de la discografía de los de Liverpool en su catálogo es flipante.

Huelen mal

Ergelkeriaz haratago

Zerurik ala infernurik baden ez dakit, baina ez nau horrek momentu honetan gehiegi kezkatzen. Egia esan, orain, arratsaldeko seietan, batzuentzat zerua dena niretzat infernuko su kiskalgarria da. Urduri jartzen nauena, ordea, zerua eta infernua aipatzean egiten den beste komentario bat da. Goikoa toki aspergarria delakoan, sotokoa aipatu ohi da gustuko azken hotela gisa. Bertan biltzen omen dira-eta historian izan diren pertsonaia interesgarrienak. Gaixtoak izan direnak askoz ere jatorragoak dira. Jakina. 

Nuestra Señora del Merengue

Nuestra Señora del Merengue es una de las advocaciones más veneradas en la Comunidad Foral de Navarra. Su denominación procede del merengue francés, postre dulce que, si bien es popular en todo el mundo, es reconocido en su variante francesa por su especial dureza. Existen hoy en activo órdenes merengadas repartidas por todo el mundo, masculinas y femeninas, las cuales giran en torno a esta figura, objeto de su devoción. Particularmente en la referida Comunidad Foral, gozan de gran arraigo.

Arrambla con lo que puedas

Las previsiones para el curso 2003-2004 no eran muy halagüeñas. Si bien la crisis no se preveía a los niveles que hoy conocemos y padecemos, en lo tocante al sector educativo –al menos, foralmente hablando– aparecían sombras que amenazaban el futuro inmediato del Taller de Teatro con el que vengo colaborando desde hace años.

Aprobetxategiak

2003-2004 ikasturte hartarako ikuspegiak ez ziren munduko zoragarrienak. Krisia ez zen orduan gaur ezagutzen eta pairatzen dugun moduan aurrikusten. Ezta gutxiago ere. Irakaskuntzari dagokionez, ordea, laino beltzak agertzen ziren foraltasunaren zeruan, azken urteotan kolaboratzen aritu naizen Antzerki Tailerraren gainean.

Deskodifikatzen

Aspaldian entzun nuen elkarrizketa hau:

—Zer moduz dago pelikula hau?

—Entretenigarria da…

—Beraz, ez da oso gomendagarria, ezta?

—Tira, ni zinemara entretenitzera joaten naiz…

Ni ere asmo horrekin joaten naiz. Batzuetan suerteak lagunduta, beste batzuetan ez horrenbeste… Lehengoan, pretentsio handirik gabe, The Da Vinci Code (Ron Howard, 2006) ikustera joan nintzen. Liburua ez dut irakurri, beraz, aukera guztiei irekita eseri nintzen. Cannesen bota zizkioten harrien hotsak oraindik belarrietan nituen, aspergarria zela eta funtsa historikorik ez zuela batez ere… Baina gehienbat, aspergarria zela.

TMEO #116

Kalean dago TMEOren 116 zenbakia. Bertan bi zirriborro hauek sartu dizkidate, gehiegi galdetu gabe. Altxatu eta erosi!

* * * * *

Ya está en la calle el TMEO #116, en el que he colado un par de perlas. En concreto, éstas de aquí abajo. ¡Lévantate y compra!

Laburrean: Munduaren historia

Munduaren historia 3 minutu t'erdian azalduta. Stop motion zoragarria.

* * * * *

La historia del mundo contada en 3 minutos y medio. Maravillosa stop motion.

Una de teatro clásico

Bululú, ñaque, gangarilla, cambaleo, garnacha, farándula, compañía, bojiganga… son términos que designaban diferentes formaciones teatrales durante el siglo de oro español. Agrupaciones más o menos numerosas, desde un único miembro hasta superar la decena, que recorrían de forma ambulante pueblos, villas, haciendas y cortes.

Antzerkigintza klasikoaz

Bululú, ñaque, gangarilla, cambaleo, garnacha, farándula, compañía, bojiganga… garai batean, Espainiako urrezko mendean, aritzen ziren antzerki taldeen izenak dira. Formato xumeak izan zitezkeen –bat, bi hiru kidek osatutakoak–, edo talde egonkorrak eta sendoak –halar lagunetik gorakoak–. Herriz herri, jauregi eta gorteetan aritzen zirenak era ibiltarian.

25N / A25

Gauza asko esan daitezke indarkeria matxistaren inguruan. Gehiegi. Eta ez dira kartel bakar batean sartzen.

* * * * *

Pueden decirse muchas cosas sobre la violencia machista. Demasiadas. Y no caben en un solo cartel.

Komentatzeagatik

Zinea gustatzen zaigu. Zuri, irakurle, gutxieneko zaletasun hori suposatzen dizut orrialde honetan parada egin duzulako. Niri, ba, tira… gustatzen ez zaidan zerbaiti buruz paperak zikintzea eta nire denbora preziatua galtzea… Zinea gustatzen zaigu. Bioi. Eta seguruenik teatroa eginez negarretan aritu gara noiz edo noiz aretoaren xarmaz, pantailaren magiaz eta folklore horri guztiari buruz.

Baina egia da, halaber, biok orduak ematen ditugula etxeko sofan oinutsik, lasai asko erretzen eta, horregatik, pelikulaz gutxiago gozatu gabe. Telebistarekin konformatu izan gara, bideoarekin gure filiaren burujabetza zer zen ezagutu genuen eta orain DVDarekin unibertso berri bat zabaldu zaigu.

Me lo puedes hacer más barato ¿verdad?

Recordemos cómo examinamos en post anteriores la posiblidad de trabajar gratis y la forma de concretar condiciones al tratar con clientes.

Ahora, y relacionado con aquellos temas, os dejo un vídeo muy clarificador. Lo que aquí es humor, para muchos de nosotros es el chiste sin gracia de cada día.

Merkeago egingo didazu…

Akordatzen musutruk lan egiteko aukerak eta bezeroekin baldintzak zehazteko moduak aztertzen genituenean sarrera zahar batzuetan?

Ba orain, eta horrekin lotuta, hemen duzue bideo zoragarri bat. Hemen umorea dena, gutariko askorentzat eguneroko graziarik gabeko txistea da. Oso ongi azaltzen du.

Ederra, piztia!

Marrazki friki hau duela urteak egin nuen. Oker ez banago, hurbileko merkataritzari buruzko artikulu baterako (betiko auzoko dendei buruz, alegia). Ez dut oso ongi gogoratzen zein zen gaia. Edonola ere, munstroari pertsonak zerbitzatzen dizkion Yolandak irakurketa ugari eta oso aproposak izan ditzake gaur ere.

Demagun adibidez, Jabba the Hutt honek Volkswagen irudikatzen duela –bere momentuan hiruki berdearen saltoki handia izango zen, seguruenik– eta neska lirainak langileak eskaintzen dizkiola, gupidarik gabe txikitzeko eta ipurtzulotik ateratzeko. Edo agian on Mariano izan daiteke, batek daki, eta hiritar arruntak –edo nafar vascoak izan daitezke, erronkarikoak eta komunitate osokoak– eskaintzen dizkionak.

Zerorrek erabaki zer esan nahi duen.

Hausnarketarako datu bat

—Cuando el capitalista y el proletario votan a la misma opción política es porque uno de los dos es, simplemente, gilipollas.

Berdin dio, berdin jarraitzeko

Iraultza piluletan

«Burgesentzako pelikula burgesa da. Ez dugu ikusleekin elkarrizketa iraultzailerik. Iraultza iraultza eginez egiten da, ez pelikulak eginez». Marco Ferrerik esan zuen Dillinger é morto bere lanari buruz ari zela. Bere filmografiako pelikulen artean zirikatzaileenetariko bat eta Cannesko Urrezko Palma irabazteko izendapena ekarri ziona, 1969an.

Iraultza… uuuuuh…! Iraultza gorriaren garaiko berezko tituluak alboan utzita (Eisenstein eta bere koadrila… nasdrovia, tovarischi!), oraindik gaur, noizean behin, ikuslearen aurpegian ustezko zaplaztekoa emateko egiten diren filmak agertzen zaizkigu, bizitzari beste era batez ekiteko eta bere egoera letargikotik esnatzeko (berriz ere ustez, ez pentsa) balio izango diotenak.

Gartxot, en las pantallas

Hoy, 11 de mayo, se reestrena en los cines Saide Olite de Pamplona.

El largometraje de animación en euskara ‘Gartxot, konkista aitzineko konkista”, dirigido por Juanjo Elordi y Asisko Urmeneta y producido por Somuga, llegará a las pantallas el próximo 18 de noviembre. La película -que cuenta con música de Benito Lertxundi y las voces de conocidos cantantes de Zuberoa-, supone todo un reto, pues se trata de una cinta de animación para adultos, que se proyectará únicamente en euskara. 

Gartxot, zinemetan

Gaurtik aurrera, maiatzak 11 eta datozen egunetan, Iruñeko Saide Olite zinemetan berriz ikus ahal izango da.

“Gartxot, konkista aitzineko konkista” izeneko film luzea azaroaren 18tik aurrera izango da Euskal Herriko zinemetan. Juanjo Elordi eta Asisko Urmenetaren zuendaritza eta Somugaren ekoizpena du filmak, Benito Lertxundiren musika, Zuberoako kantari eta aktoreeen ahotsak... osagai benetan indartsuak, erronka handi bati aurre egiteko: euskara hutsez eta helduentzako eginiko animazio proiektu bat gauzatzea.

Comunicado

Ardurak eta soldatak

—Ocupamos puestos de gran responsabilidad y cobramos sobresueldos indecentes por ello; pero asumir esas responsabilidades cada vez que la cagamos sería de imbéciles. ¡Por eso mandamos nosotros y no ustedes!

Askatasuna deserosoa da

Giza Eskubideen Kartak hala dio. Munduan diren konstituzio guztiek baieztatzen dute. Guztiok berdinak omen gara. Ongi ba. Baina eskubideez ari zirela uste nuen. Mundua kontrolatzen duen mafiak, berriz, uniformizazioa berdintasuntzat saltzen digu. Garesti, gainera. Ez naiz globalizazioaz hitz egiten hasiko. Horretarako, apunteak errepasatu. Edo ondokoari oinarrizko bibliografia eskatu.

Jendeaz ari naiz. Pertsonez. Jendea multzoa da. Pertsonak, multzo hori osatzen dugun aleok. Atomoak. Atomoen artean haizerik edo hutsunerik ote dagoen filosofo grekoen kezka zen. Edo omen. Galdera zein zen ez dakit eta erantzuna zein den ez dut ezagutzen. Baina pertsonen artean gero eta haize gutxiago nabaritzen dut. Urrunago gaudela diote batzuek, eta nik, hara non, gero eta gertuago gaudela uste dut.

Barato, espectacular y rápido, ¿no?

Un clásico de los encargos. Da igual quién te lo pida: Un amigo, un desconocido, o una presunta relación profesional. Casi siempre, y por la vía más cómoda (cómoda para el cliente, claro) pretenden que el resultado resulte barato, espectacular y lo más rápido posible (la expresión para ayer es demasiado corriente). 

Merkea, itzela eta azkar nahi duzu?

Klasiko bat enkarguak egiterakoan. Berdin dio lagunek eskatu, ezezagunek ala harreman sasiprofesionalak izan honen atzean. Ia beti, eta erraz alde (bezeroarentzat, jakina) lana merkea izatea, emaitza itzelekoa eta ahalik eta azkarren (atzorako esamoldea ohikoegia da) nahi izaten dute. 

Hautagaiaren mezua

—Me dirijo a ustedes que me han votado para rogarles que, en adelante, se abstengan de poner mis palabras en sus bocas.

Tintin

Kartelerak lehertzen dabil Spielbergen pelikula. Eta horren harira, animatzaile talde batek kreditu berezi hauek irudikatu ditu, komikietako elementu desberdinak erabiliz.

Ikusgarria benetan Tintinen beste ikuspegi hau.

* * * * *

La peli de Spielberg está arrasando en las carteleras. A cuenta de este tema, os presento estos créditos alternativos que un estudio de animación se ha currado a modo de fan art, empleando elementos de los míticos tebeos.

Una revisión de Tintin impresionante.

Music composed by Ray Parker and Tom Szczesniak.

Humor inglés

Por idea de Gordon Young y en colaboración con Why Not Associates, Londres rinde un inmenso homenaje a la comedia con una particular alfombra.

Britainiarren umorea

Gordon Young eta Why Not Associates taldeari esker, Londonek omenaldi erraldoia eskaini dio komediari.

Dagoenean, bonbon; ez dagoenean, Von Trier

Benetan erakarri eta zinera 6 euro gastatzera gonbidatzen nauen aukera gutxi agertzen zait azken honetan. Eta bakarrik joatea gustuko dut, ez pentsa… Konpainiaz baino gehiago tituluez ari naiz oraingoan.

Itxaropen handiz joan nintzen Good night, and good luck (George Clooney, 2005) ikustera. Itxaropena dezepzio bihurtu zen, ordea. Inuxenteegia egin zitzaidan bere planteamenduetan. Ez aspergarria, baina bai erdipurdikoa eta bigunegia. Kazetaritzaren mixeriak agertu nahi, baina benetako zaplaztekoa emateko ezin indarrik egin. Lana borobiltzeko nahikotxo falta zaio Clooneyri.

¿Por qué un tartazo es divertido?

(Retirado el video con subtítulos en español, dejo una versión en portugués.)

Y una bonita reflexión sobre esta técnica, por Patxi irurzun

Nota: "Imagen retocada en Photoshop"

Se rumorea últimamente que en Estados Unidos se pretende regular el uso del Photoshop y similares para que no caiga en abuso. Una iniciativa promovida por Seth y Eva Matlins está impulsando la llamada Ley de Autoestima:

"No podemos ignorar que nuestra cultura de la belleza tiene efectos tremendamente negativos sobre las niñas y las mujeres. Los problemas son reales, serios y duraderos, ocurren cuando no nos damos cuenta de que las imágenes y los ideales del cuerpo humano presentado en los medios de comunicación, están creando falsas expectativas y normas para la población femenina de nuestro país"

Oharra: "Photoshopek ukitutako irudia"

Ameriketako Estatu Batuetatik dator berria eta, entzun dugunez, Photoshop eta antzeko programen erabilera arautu nahi dute, gehiegikeriak ikusita. Seth eta Eva Matlins daude egitasmo honen atzean eta Autoestimuaren Legea proposatuz gauzatu nahi dute:

"Ezin dugu albo batean utzi gure edertasunaren kultur honek nesken eta emakumeengan duen eragin kaltegarria. Arazoak benetakoak, kezkagarriak eta iraunkorrak dira, eta hara noiz agertzen zaizkigun: komunikabideetan erakusten diren gorputzen irudiak eta idealak gure herriko emakumeei itxaropen faltsuak sortu eta arauak ematen dizkietela konturatzen ez garenean"

Pelikula ‘hasi aurretik’

Agatak (eta harez gain beste hainbat jendek) esan izan dit behin baino gehiagotan badirudiela pelikula guztiak gustatzen zaizkidala. Seguru aski pelikula gehienetan aurkitzen dudalako gustuko zerbait, naiz eta berez zinta ustela izan bere osotasunean. Egia da orain arte gutxitan damutu naizela sarrera ordaindu eta gero. Batetik, aldez aurretik jakin edo nolabait suposatzen nuelako zer aurkituko nuen argiak itzaltzean, eta bestetik, seguruenik suerte izan dudalako (kristoren suertea daukat). Intuizioaren arabera jokatzeak, bestalde, aukera dezente galarazi izan dizkit, ziur nago. Baina horretarako daude lagunak eta haien aholkuak, despistean galdutakoak begien aurrean jartzeko.

Con ustedes… Joaquín Aldeguer

Me encontré con el trabajo de Joaquín Aldeguer por casualidad. No lo conocía hasta hace nada, y ahora me jode haber vivido en ese error. Es observar su maestría y sentirme un incapaz.

Los dibus que enseña en su blog me han dejado anonadado. Joaquín es un artista que maneja muy diversos estilos. Lo mismo le da la línea precisa que el trazo libre. Los resultados obtenidos son asombrosos, especialmente en sus caricaturas. Así mismo, este culo inquieto explora cosas diferentes en cada cómic y en sus otras ilustraciones.

Zuekin… Joaquin Aldeguer

Ia-ia kasualitatez egin dut topo Joaquín Aldeguerrekin. Ez nuen aurretik ezagutzen, eta akatsaz benetan damutu egiten naiz. Baita bere maisukeria ikustean ergel hutsa sentitu ere.

Bere blogean ikusi dizkiodan marrazki zoragarriak ikusita txundituta geratu naiz. Estilo anitzeko artista dugu Joaquín. Marra zorrotza zein soltea erabiliz, izugarrizko emaitzak lortzen ditu, gehienbat karikaturak egiten dituenean. Komikiak eta bestelako ilustrazioak ere bide berriak jorratzeko erabiltzen ditu ipurterre honek.

Caramba! una interviu a Manel F.

«En general, hay muy pocas cosas pensadas en esta libreta. Igual estoy dibujando y a medio dibujo hay algo que apuntar, o hay algo que se te ocurre o lo que sea, pero en general no está muy pensado. A veces sí, se te ocurre un chiste y lo apuntas. O a veces ya dibujas con la idea de poner algo que se te ha ocurrido en este momento. No hay un protocolo para estos dibujos, son fruto del momento. Igual sí que hay alguno que está más preparado, pero la mayoría son muy automáticos y se van añadiendo las cosas conforme salen. Vas dibujando, pones texto, luego oyes algo… Ahora, mirando las libretas, veo y reconozco cosas que ha dicho gente en la reunión. “¡Escándalo! Esquire vale tres euros”. O, no sé, “¿Os interesa lo del fondo de pensiones del Santander?”. Pues lo apuntas en un momento dado, a lo mejor para no dejar un bocadillo vacío, o por escribir, o… No lo sé, es un proceso bastante inconsciente».

Faber Castell

Impresionante spot. Ikaragarria eta eder-ederra.

Ezin egin, ezin esan

Saddamen armada gatibu eta desarmatuta, mundua libreago omen da, Bush txikiaren esanetan*. Eta mingainean ez bazuen, buruan zuen ideia hori. Nabarraren irakurle finarentzat ez da erraz sal daitekeen txekorra aurreko planteamendua. Askatasunaren kontzeptua eta hura bera ulertzeko era aldatu dira, eta horrekin batera bere gabeziaren aurrean erantzuteko moduak. Askatasun ezaren marmarra aho-belarri doa, belarriak erretzen dituen zurrumurru deserosoaren gisan. Gure begien aurretik kutsadura bezala pasatzen da, ikusi gabe, baina arnasbideak ito eta begiak gorrituz. Min egiten digu, baina ohitu gara. Zentsura formalaren balizko gabeziak, gainera, guraizerik zorrotzena dakar: autozentsurarena. Statu quo deseroso honetan postura hartu dugu eta gauza gara fakirren eran kristalen gainean lo lasai asko egiteko. Irudimenak maletak egin eta nora esan gabe alde egin du. 

Tu cara me suena

En un post anterior reseñé un interesante ejercicio de búsqueda de parecidos entre miembros de una familia. En esta ocasión me he topado con otro similar, a cargo de la fotógrafa alemana Frauke Theilking. Bajo el título de Generationen muestra parejas de madres e hijas y padres e hijos para que observemos sus similitudes.

Aquí van unos ejemplos:

Antzeko parezido

Aurreko batean familian ematen diren antzak aztertzen zituen ariketa bat aipatu nuen. Oraingoan, ildo beretik lan egin duen beste argazkilari bat aurkitu dut, Frauke Theilking alemaniarra. Generationen izeneko lan honetan aita-semeen eta ama-alaben antza eta parekotasuna erakutsi nahi ditu.

Hona hemen adibide batzuk:

Bertsolari

Asier Altunaren Bertsolari mustuko dute gaur zinema aretoetan. Horren harira gogoratu dut aspaldian egindako marrazki hau. Pastelekin egin nuen kolorezko paperean. Apuntadorerik gabeko agerpen eszenikoa irudikatzen du, besterik gabe. 

Caza de brujas

Durante el curso 2001-2002 el taller de teatro Navarro Villoslada puso sobre las tablas la obra de Arthur Miller Las Brujas de Salem. Desde el principio tuve claro que el cartel pedía un estilo oscuro. Como siempre, la sesión de fotos se realizó en colaboración con el fotógrafo Adolfo Lacunza. El tema del vestuario aún estaba en proceso y conábamos únicamente con un gorrito, así que se fotografiaron las tres jóvenes por separado y después se montaron en Photoshop.

Adolfo tiene un don para poner en danza a sus modelos. Supo sacar a cada una el personaje que interpretaban en la obra, para que las expresiones de las tres mozas pusieran la guinda del cartel.

Quedé bastante satisfecho con los elementos tipográficos. No así con la escena inferior. Vista con los años, me resulta demasiado naif.

¿Cómo ves el resultado final?

Beware! They are educated

Vía @ivalladlt

Sorgin ehiza

2001-2002 ikasturtean Navarro Villoslada antzerki tailerrak Arthur Millerren Las Brujas de Salem muntatu zuen. Hasieratik izan nuen argi kartel iluna behar zuela honek. Beti bezala, Adolfo Lacunzaren argazkilariarekin lanean, argazki sesioa prestatu genuen. Jantzien afera burutu gabe zegoenez, eta eskura txano bakarra izanik, hiru nesken argazkiak banaka egin genituen, txano bakar hori konpartituz. Photoshopari esker hirurak elkarrekin jarri eta lixto, Kalixto.

Adolfok izugarrizko erraztasuna dauka bere modeloak dantzan jartzeko. Bakoitzari bere pertsonaia azalarazi eta hiru gaztetxoen keinuek borobiltzen dute kartela.

Tipografiaren erabilerarekin nahiko pozik geratu nintzen. Ez ordea azpiko eszenatxo horrekin. Nahiko inozoa iruditzen zait orain, denborarekin ikusita.

Zer iruditzen emaitza?

De rerum natura, iure proprio

Komikizaleok sufritu behar dugun etiketaren zamak superheroien eta abiadura handiko pornografia eskasaren kontsumoarekin lotzen gaitu sarritan. Zorionez, geure burua zuritzeko aukerak agertzen zaizkigu noizean behin komikien eskaintza murritzean. Zeren eta frikien hutsune estetiko moralak betetzeko komikiez gain badira egarri eta gose desberdinak asetzeko gai diren lanak ere.

Eskuetan daukat De rerum natura tira bilduma. Ezin objektiboki ezer esan honi buruz, aspalditik Zaldi Eroa nire guru espirituala baita. Nire argia. Nire iparrorratza. Ezin distantziarik mantendu, barregarria, zorrotza eta guztiz erreala eta hurbila ez ezik hunkigarria iruditzen zaidalako haren lana. Ehunka tira irakurri ondoren, ziztada berezi bat sentitzen dut egunekoa irakurtzean. Jenialtasunaren aurrean sentitzen dena. Inspirazio zoriontsuak eragiten duen miresmena. Badakit, gainera, egileak, bere umiltasunean, ez duela holakorik onartuko. Berdin zait. Denborak eta egiak bakoitza bere tokian jarriko dute. Dudarik ez.

Kutxabank

The Illusionist

Jacques Tatiren gidoi batean oinarritutako pelikula baten trailerra da hau. Kristoren itxura dauka, sikiera Tati beraren izena tartean agertzen delako. Protagonistaren tankera ere Mon Oncle-n famatu egin zuenaren autorretratuarena da, eta zalantza izpirik gabe, ikusiko dudan pelikula izango da. Marrazki bizidunetan!

BIgarren mailako detailea da, itxura ikusita, baina badirudi Oscar sarietara doala animazio filmearen kategorian.

Info gehiago hemen. Irrikitan nago.

Errenditu beharra

 

—¿Rendimiento? ¡Me importa un truño vuestro rendimiento! ¡Lo que yo quiero es vuestra rendición!

Iban Barrenetxea Premio Euskadi Ilustración 2011

El Premio Euskadi de Ilustración, que se concede por tercera vez como categoría dentro de los Premios Literarios Euskadi, organizados por el Gobierno Vasco, ha recaído en el libro Bombástica Naturalis (A buen paso), de Iban Barrenetxea (Elgoibar, 1973).

En su valoración, el jurado, ha destacado de las ilustraciones que son:

"elegantes y dinámicas en su diseño, con un acabado preciosista en iluminación y texturas que cuida hasta los mínimos detalles. El texto se armoniza perfectamente con los dibujos, exhaustivos y detallistas pero sin caer en lo farragoso. La gama de colores, tostados, ocres y verdes, se mimetiza con el mundo vegetal en el que respira toda la historia. Así, la obra nos sumerge en un mundo onírico y muy personal, que cautiva al lector, gracias a la elaborada dinámica de las ilustraciones, que se despliegan juguetonamente por todo el espacio de cada página, repleta de deliciosos detalles.".

Via APIE-EIEP

Iban Barrenetxea Euskadi Ilustrazio Saria 2011

Bombastica Naturalis lanagatik (A buen paso) jaso du Iban Barrenetxea ilustratzaile elgoibartarrak 2011ko Euskadi Literatura sarietako bat, literatura lanaren ilustrazioen atalari dagokiona, hain zuzen ere.

Eusko Jaurlaritzako Kultura Sailak banatzen ditu Euskadi sariak.

Hona hemen Barrenetxearen lana saritzeko epaimahaiak zabaldu duen arrazoiketa:

"Ibanen ilustrazioek oso diseinu dotore eta dinamikoa dute, eta akabera preziosista dute argiztapenean eta egituretan; xehetasun txikienez ere arduratu egin da. Testua ezin hobeto harmonizatzen da marrazki zehatz eta zorrotzekin, baina korapilatsua izan gabe. Kolore-sorta (beltzaranak, okreak eta berdeak) landareen munduarekin antzeratzen da eta hantxe hartu du arnasa istorio osoak. Horrela bada, lanak sakondu egingo gaitu oso mundu oniriko eta pertsonalean, irakurlea txunditzeko modukoa; hori guztia, ilustrazioen dinamika landuari esker. Ilustrazio horiek xehetasunez betetako orrialde osoan zabalduko dira jolasti".

Via APIE-EIEP

Poesía carcelaria

Otro relato escrito por Patxi Irurzun 

que, al igual que otros publicados en este blog,

tuve el honor de ilustrar.

Gracias, Patxi, por permitirme publicarlos.
--------------------------------------------- 

Ha llegado el invierno. El invierno de verdad. Ese frío que traspasa el cuerpo como un carámbano hasta los tuétanos. Mi chabolo se encuentra en una esquina de la prisión y el viento helado lo golpea sin piedad hasta convertir sus paredes en una nevera. Pero no me importa. Lo prefiero a cualquiera de esos otros que dan al patio, donde el paisaje son solo los tendereros, la ropa interior colgada como una bandera blanca, una rendición, un desierto de caricias. Desde la ventana de mi chabolo veo el monte, el sol, la luna, los pájaros que pasan… Mi chabolo es un sol de hielo negro, un sol que un dios canalla, un dios a imagen y semejanza del hombre, ha apagado de un manotazo pero alrededor del cual, a pesar de todo, la tierra sigue girando. Un dios crepuscular al que cada atardecer de verano las parejas degollan para tumbarse bajo los rescoldos de su cielo ensangrentado a comerse un helado entre beso y beso. Como si su amor fuera una venganza por el que nos han arrebatado a nosotras a cambio de estos días iguales –recuento, comedor, patio…–, estos días de fugas abortadas en llamadas y vis a vis cronometrados, en cartas rasgadas a las que sin embargo no pueden tapar los agujeros que nos dejan ver fugazmente el otro lado del muro. Y así sé que aunque aquí todo esté detenido, fuera las estaciones se suceden, después del verano llega el otoño y tras las rejas los montes se peinan con las cenizas de cielos grises y hojas amarillas, hojas que en la ciudad los barrenderos amontonan, y sobre las cuales se lanzan los niños, sienten regocijados crujir bajo sus cuerpecitos la hojarasca seca, muerta, la reducen a polvo entre carcajadas, completan sin tener conciencia de ello el ciclo, y así la vida sigue, y no hay chabolo en el que puedan encerrarla, en el que la vida quepa por completo, sólo pueden encarcelar nuestros cuerpos, pero nuestros sueños, nuestros recuerdos, traspasan los muros, y lo mismo hacen, en dirección contraria, los de quienes nos quieren y nos esperan al otro lado…

Telefono dei bat

Aspaldian ez bezala, gaur bertan norbaitek zer moduz nagoen galdetuz gero, ‘pozik’ erantzungo nuke zalantza izpirik gabe, inguru hurbileneko azken gertakariek horixe sinestarazten didatelako, nahiz eta berme ahuleko baieztapena den jakin. Zoriontasuna existitzen ez delakoan nago, une eta bolada zoriontsuen maiztasunak eragindako ilusioa besterik ez dela.

Horietako une zoriontsu baten erdian berreskuratu nuen lehengo egunean 1980ko film bat. Fernando Truebaren Ópera prima (Iparraldean, Cousine, je t’aime izenekoa). Erabat inoiz ahaztu ez dudan pelikula eta nire memoria pertsonalaren ezinbesteko osagarria izan dena. Noizean behin horri beste bueltaxka bat ematea gustatzen zait, beharbada denak bere tokian jarraitzen duela ziurtatzeko, fikziozko errealitatea eta egiazko alegiak elkartzen diren bidegurutzean.

Zer nahi duzu?

—¿Qué quiere?

—Que se acaben las guerras… O, por lo menos, ¡que me las cuenten bien!

Egunkaria hutsik dago, zure gustura betetzeko. Imagina ezazu bertan buruan daukazun edozein titular: Libia, Kutxabank, Kukutza, edo korapilatsua egiten zaizun besteren bat (zerrenda gertukoegia eta luzeegia egiten zait niri)…

Agian norbaitek meme bat egin dezake honekin!