De querencias y desprecios

Haciendo un repaso vacacional, Mikel Taberna reflexiona –una vez más– sobre la precaria situación del euskera en Navarra, merced a la indescriptible labor de las administraciones públicas en general y a la de las gestionadas por UPN en particular.

Como no puede ser de otra manera, el artículo puede leerse, en su versión original, aquí.

Maite ditut, maite

Mikel Taberna

 

Nafarkariaren iragarritako heriotzaren berriarekin iratzarri nintzen oporretako lehenbiziko goizean: gero etorriko zen eguraldi nahasi eta zenbait tokitan tristearen aitzin-seinalea. Haizea dator iparraldetik, hego berotik ekaitza. Oporretan, bai. Barkazioak erraten diegu gure alde hartan. Barkazioaren partez, kastigu sobera, ordea.

Gure alde hartan nengoen, hain zuzen ere: Bidasoa mantso batek, uda partean, ttur-ttur-ttur, bere burua joatera uzten duen bidearen ezker-eskuinetan. Hangoa izaki, eta han sentitzen gustura. Liburu potolo batean izkiriaturik aurkitu nuen behar nuen poema, Alberto Caeiro baten lumaren lana: O Tejo nâo é mais belo que o rio (Bidasoa jartzen ahal zuen) que corre pela minha aldeia / porque o Tejo nâo é o rio que corre pela minha aldeia. Orduan oroitu nintzen sentimendu bera adierazi zidala Xabik, Ameskoako artzain adiskideak, gure berde guziak lehenbiziko aldiz ikusi zituenean: zuen paraje hok hagitz ederrak dituk. Ezin ukatu. Baina nik, gureak maiteago!