Y tan a gusto

Mikel Taberna, una vez más en mi otro blog (el genuino y primigenio), se dedicaba en esta ocasión a cantar las maravillas de las cosas sencillicas: un libro, un trago, una charla. Yo sólo puse los lápices de colores.

Mama gozoa

Mikel Taberna

Garrafoia hartu eta ardo erostera joan naiz Erriberriko kooperatibara. Oroitzen naiz hango ardo gorria lehenbiziko aldiz edan nuen egunaz. Uda zen eta fresko-freskoa atera zigun etxekoandreak. Zer zen hura! Ez nuen egundaino halako ardo onik probatu. Orain beharrezkoa izaten dut otordu guztietan. Ezin izaten naiz sosegatu hura falta badut. Garestitu ziguten, plazer guztiak debeku bihurtu nahi balizkigute bezala. Baina segitzen dugu erosten. Garrafoitik botilara edo zahatora. Eta gero zintzurretik beheiti. Urrup, edan eta klik! Ur pixka bat ere nahasten diogu tarteka, entendituak eskandalizatzeko. Ez genuen urte anitz izanen hala hasi ginenean familian berean. Urari ardoa nahasten, alegia. Kolorea ere politagoa, dudarik gabe. Gehixeago-guttixeago denok edaten genuen. Partitzen hasi ginen gero, guk sentitzen genuen poxa bertzeek ere senti zezaten. Geurekoikeriarik gabe. Etxean berean edo etxez etxe joanez. Orduan erabaki genuen geure buruari orain dugun izena ematea, Taberna, anai ttikiak Ostatu nahiago bazuen ere.