Mikel Taberna
Oraindik ez baitzuen eguna argitu, urrundik ez nekien seguru bera ote zen, baina hala iruditu zait. Hurbildu eta saludatu nauenean, ez dut duda egin: Roberto zen. Aste osoan ikusi gabe eta berriz ere adiskidea zen kaleak garbitzen ari zena. Xarparekin ondora joan naizelarik, egunero bezala hasi da lau xangoko deabru ttikia tentatzen. Kaskoan txanoa zeraman, nik bezala, termometroa lo gelditu delako zero azpiko bizpahiru gradutan, eta soinean plastikozko uniforme distiratsua. Eskularru lodiak. Aurpegia bakarrik agerian, eta bertan lunetak eta bizar usua. Esku batean erratza, bertzean saskia. Besoak zabaldu eta, hegazti handiak hegalak bezala, haiek mugitzen hasi denean, Xarpa sainga eta zaunkaka hasi zaio ero moduan, eta sokatik tiraka, ihesi joan nahian. Txoriek antzeko zerbait sentitzen izanen dute txorimaloa ikustean. Goizero gauza bera eginagatik, ez dago modurik txakurra lasaitzeko. Ez naiz harritzen. Ni ere izutuko nintzateke.
