Mikel Taberna
«Ale, segi! Serbittu hoiekeri! Aber ze nahi duten». Horrelako zerbait erran izanen zidan amak, segur aski, lehenbiziko aldiz etxeko ostatuko mostradore gibelera bidali ninduelarik. Zenbat urte ote nituen? Zenbat behar dira botilari bi eskuekin kontu eta edaria basoaren barrenera botatzeko, kanpora deus isuri gabe? Hamar? Hamaika?
Mostradorearen bertze aldean bazen aulki luze bat, eta han jartzen zen jendeak ardoa edaten zuen. Ardo korrientea, gorria edo beltza. Gizonen begietako xurian bezala, kristalezko ontziak marra gorri bat izaten zuen erdi aldean. Hura baino pixka bat gehixeago bota behar izaten zen «txikitoa» erraten zitzaiona egiteko. Orduan pezeta bat kobratzen zen tamaina hori. Bat-batean herriko ostatu guzietan bi pezeta kobratzea erabaki zen egunean, jendeak hagitz gaizki hartu zuen. Orain petrolio upela edo etxebizitzak garestitu direla aditzen dugunean baino hagitzez makurrago. Bolada luze samarra eman zuten bezeroek marmarka. Baina nagusiak gogor, pausorik atzera eman gabe.
